Leczenie

Kwas hialuronowy – jego rolą jest regulacja ilości wody w tkance łącznej (stawów i skóry).  Wiążąc się z warstwą glikozoaminoglikanów na powierzchni nabłonka urotelialnego powoduje on zmniejszenie przepuszczalności dla podrażniających czynników zewnętrznych. Ponadto, stosowane dopęcherzowo, związki o strukturze glikozoaminoglikanów hamują wydzielanie mediatorów stanu zapalnego, a co za tym idzie rozwój zapalenia neurogennego pęcherza moczowego. Według najnowszych wytycznych, optymalną terapią regenerująca śluzówkę pęcherza jest połączenie kwasu hialuronowego z siarczanem chondroityny.

Siarczan chondroityny – pokrycie uszkodzonego miejsca śluzówki siarczanem chondroityny łagodzi dolegliwości bólowe i poprawia komfort życia, zmniejsza częstość bolesnych parć na pęcherz i wydłuża okres pomiędzy mikcjami. Według najnowszych wytycznych, optymalną terapią regenerująca śluzówkę pęcherza jest połączenie siarczanu chondroityny z kwasem hialuronowym.

Iniekcje toksyny botulinowej do ściany pęcherza (wypieracza) u pacjentów z nadreaktywnością wypieracza i objawami nadreaktywnego pęcherza (OAB) doprowadzają do zwiększenia średniej pojemności cystometrycznej i redukcji maksymalnego ciśnienia wypieracza.

Toksynę stosuje się też w przypadku zespołu bolesnego pęcherza, zapalenia śródmiąższowego i pęcherza popromiennego, wykorzystując jej działanie na nerwy czuciowe w pęcherzu.

Podanie toksyny botulinowej zmniejsza też dolegliwości bólowe i częstotliwość oddawania moczu. Toksyna podana do zwieracza poprawia oddawanie moczu, rozluźniając zwieracz. Podania należy powtarzać co 9-12 miesięcy.

Rozwiązaniem w wyjątkowych sytuacjach, gdy doszło do wytworzenia marskiego pęcherza i kiedy inne mniej inwazyjne metody leczenia nie przyniosły złagodzenia dolegliwości, jest cystektomia, czyli wycięcie pęcherza moczowego. Wykonuje się ją z pozostawieniem trójkąta pęcherza, do którego doszywa się wykonany z jelita nowy pęcherz. Taka operacja umożliwia prawidłowe trzymanie moczu. Gdy usunięty zostaje cały pęcherz, wówczas mocz trzeba odprowadzać do wstawki z jelita wyłonionej na skórę (urostomia).

Leki doustne są zwykle pierwszym wyborem w leczeniu schorzeń układu moczowego. W przypadku nawrotowych infekcji dróg moczowych stosuje się antybiotyki, zalecone przez lekarza na podstawie antybiogramu (jeżeli wykonano posiew moczu) lub takiego antybiotyku, który zwykle jest skuteczny w zakażeniu wywołanym przez bakterie E.coli. Przy nawrotowych infekcjach dróg moczowych, warto antybiotyki kojarzyć z wlewkami dopęcherzowymi, które regenerują śluzówkę pęcherza. Przy pęcherzu popromiennym stosuje się również leki antycholinergiczne i beta 3 adrenomimetyczne, których zadaniem jest rozkurczenie pęcherza.  Przy chorobach układu moczowego, które znacząco potrafią obniżyć jakość życia pacjentów, stosuje się również leki przeciwbólowe, w skrajnych sytuacjach opioidy, niekiedy również leki przeciwdepresyjne, czy też ułatwiające zasypianie.